1 jaar of iets meer eigenlijk, officieel gestart op 14/1/2014. Snel voorbijgegaan, hoe dan ook. Maar net nu hét uitgelezen moment om even terug te blikken. Ook al omdat ik nu pas echt de tijd heb om die bedenkingen te maken en neer te pennen. Goed nieuws dus. Geen tijd betekent veel werk? Jazeker, maar ook veel voorbereidend werk dat niet meteen iets concreet oplevert. Het lot van elke ondernemer veronderstel ik, maar zeker van consultants. Dat is alvast het eerste wat ik geleerd heb in dat eerste jaar. Hieronder nog een aantal lessen van een nieuwbakken zelfstandige.
1. Nieuwsgierig
Mijn aangeboren nieuwsgierigheid heeft mij uiteindelijk de finale duw gegeven om zelf een activiteit te ontplooien en niet langer “voor een baas” te werken. Gedaan met de zekerheden, hoewel die blijkbaar steeds minder groot worden, verbonden aan vast werk. Zekerheden die ik zeker wist te waarderen en waar ik een groot deel van mijn leven op heb gebouwd. Dat is nu vervangen door een vorm van onzekerheid die echter toelaat om tijd te spenderen aan nieuwigheden die ik vroeger niet of in onvoldoende mate kon uitbouwen. Die vrijheid is voor mij de grootste troef van mijn nieuw bestaan. Nieuwigheden ontdekken, nieuwe kennis opdoen, bestaande kennis verder uitdiepen en die dan uiteindelijk kunnen inzetten in projecten waarbij anderen ervan profiteren. Mooi.
2. Nieuw
Dé doelstelling voor 2014, én allicht ook daarna, is voor mij om verschillende partijen in de eventindustrie te overtuigen van het onmiskenbare nut van “data”. Data om meer inzichtelijkheid te krijgen in de opbrengsten en voordelen van events. Centraal opgeslagen data, niet in ontelbare silo-oplossingen. Dat lijkt allemaal evident maar blijkt behoorlijk nieuw voor deze industrie, die toch behoudender en traditioneler is dan hij aan de buitenkant lijkt. Hoewel er ondertussen al wel redelijk vaak over gepraat wordt bij de grote partijen in de sector – die missie is dus al ten dele geslaagd, maar zeker niet mijn unieke verdienste – is de stap naar er iets mee doen vaak nog te groot en eerder een sprong (in het duistere).
3. TE veel gezegd
Door de onwetendheid over hoe je transities aanpakt en de foutief ingeschatte immensheid van zo’n projecten, zijn veel reacties weliswaar zeer positief en vol nieuwsgierigheid, maar ook overlopend van vertwijfeling. Om dat gevoel weg te werken, moet je dan veel vertellen, en soms té veel. Dan heb je al veel weggegeven en kan het twee kanten uit.
Je gesprekspartner heeft voldoende informatie om het zelf te proberen en doet dat ook. Wat het uiteindelijke resultaat daarvan zal zijn, is moeilijk op voorhand in te schatten, maar laat ik stellen dat de praktijk leert dat veel projecten die op die manier starten of vanuit die insteek, mislukken of teleurstellen.
Tweede mogelijkheid is dat je gesprekspartner de hoeveelheid uit je neus gepeuterde informatie niet aan kan en er alleen maar meer werk in ziet. En hoewel hij of zij juist inschat dat er tijdelijk meer werk mee gepaard gaat, zien ze niet waar en wanneer de efficiëntie zal toenemen en de vruchten geplukt kunnen worden.
4. TE vroeg
Aan veel van de gesprekken die ik het afgelopen jaar gevoerd heb en de reacties erop zou je afleiden dat het té vroeg is voor mijn boodschap van datagedreven beurzen en evenementen. Dat zou kunnen, maar de markt en de realiteit spreken deze conclusie tegen. Steeds meer wordt de ROI van events in vraag gesteld en stel ik vast dat organisatoren maar moeilijk of in beperkte mate met cijfers kunnen aantonen hoe succesvol hun events zijn in het aanbrengen van leads en nieuwe businessopportuniteiten, zowel voor exposanten of sponsors als voor bezoekers.
5. Geduld
Alweer aangeboren vrees ik, is mijn gebrek aan geduld. Als ik persoonlijk ergens van overtuigd ben, kan het echt niet te lang duren om wat het ook is effectief te realiseren. Zo gaat het echter niet in dit soort projecten. Mijn geduld wordt dus op de proef gesteld, maar ik doe mijn best. Ik las onlangs : “patience is not the art of waiting but of keeping a great attitude while waiting.” En dat doe ik dus, terwijl ik wacht op een positieve beslissing na de voorstelling van een projectofferte blijf ik de potentiële klant nuttige informatie toespelen en uitdagende vragen stellen. Geduldig wachtend op de volgende inspirerende opdracht.
Had ik schrik toen ik eraan begon ? Ja, toch wel, hoewel schrik misschien het verkeerde woord was. Meer een knagend en ongemakkelijk gevoel na zoveel jaren comfort als medewerker. Dit blog beginnen was ook buiten de comfort-zone treden en bij elk nieuw project dat ik afgelopen jaar deed, was het eigenlijk opnieuw zo. Telkens moest ik een drempel over om mezelf te promoten en verkopen. Ik heb echter geleerd dat eerlijkheid en durven toegeven dat je soms ook niet het antwoord hebt en moet zoeken naar oplossingen door kennis elders te verzamelen en te filteren, echt het langst duurt.
Dat betekent echter dat het boeiend blijft en dat vind ik alleszins het fijnst. Nieuwsgierigheid, weet je nog.
Wil jij je ervaringen als starter delen ? Schrijf een reactie.